In oude huwelijksaktes lees ik nogal eens dat er sprake is van een kind dat door BEIDE wordt erkend als wettig. De moeder is de biologische moeder, dus heeft (sowieso) een bloedband met het kind, maar de vader niet.

Volgens mij is het tegenwoordig zo dat in een dergelijk geval alleen de vader het kind erkent.

In mijn stamboomprogramma (Aldfaer) geef ik bij deze oude aktes beide ouders aan als wettig.

Vanaf wanneer is het zo dat de moeder het kind niet meer hoeft te erkennen?

De erkenning van onwettige kinderen door de moeder is per 1 september 1948 afgeschaft (gevonden in "Burgerlijke stand en bevolkingsregister" door R.F. Vulsma, een heel handig boekje voor dit soort vragen).

Aangezien iedereen wel naar de BS kon gaan om een kind aan te geven met mevrouw X als moeder zonder vader moest mevrouw X het kind later wel erkennen als het hare om de juridische betrekkingen tussen haar en het kind te bevestigen (denk aan erfenis e.d.)

Wat mij vreemd overkomt is dat de moeder het onwettige kind pas erkent als het al volwassen is, al 27 jaar oud. Wat is er dan in de tussentijd gebeurd met het kind en wie heeft het opgevoed? Wanneer het met het testament te maken heeft, de moeder sterft pas 4 jaar later. Dit bij een aangetrouwd persoon. Bij mezelf was het zo (in 1993) dat ons kind bij erkenning door de vader ook gelijk de achternaam van de biologische vader kreeg.

Dit is allemaal elders wel eens voorbijgekomen... De moeder erkende meestal haar kind pas, als er een reden voor was. Moest het van haar erven?  Hing ervan af: als er toch geen cent was, maakte dat niet zo heel veel uit. Als zich opeens wat geld opdeed (erfenis grootouders misschien?), dan, ja dan...

Vaak speelde ook mee dat er iemand toestemming moest geven tot een huwelijk van het kind in kwestie, en wel tot diens 30e jaar. Bij een minderjarige moest dat überhaupt. Een meerderjarig kind kon wel trouwen zónder toestemming, maar daar kwam dan altijd de rechtbank nog aan te pas. Dan was erkenning & toestemming geven gewoon simpeler.

Volgens mij was dat niet van toepassing als een verloskundige of een huisarts als enige aanwezig was bij de bevalling en de aangifte van geboorte deed.

De situatie zoals omschreven was gelijk aan die van mijn Opa..die werd in 1890 geboren in de aangifte die door zijn Opa werd gedaan stond alleen dat het kind van zijn dochter was. Die pas veel later ,toen mijn Opa al 18 was hem erkende als hare zoon. Bij navraag bij het Nationaal Archief werd mij verteld dat dit niet gewoon was omdat er geen directe aanleiding was voor dat tijdstip. Opa ging pas trouwen in 1921, en was ook niet in militaire dienst geweest zover ik weet. Zijn moeder mankeerde ook niks, want overleed pas in 1926. Dan is het zoeken naar een aanleiding voor erkenning zoeken naar een speld in een hooiberg.

Sylvia, hangt het misschien samen met het feit dat hij op z'n 18e in dienst moest?

Vreemde zaak bij het geval van het overlijden van Jacoba Leendertsen op 5 mei 1879 (sorry, geen foto, want ik begrijp er geen snars van hoe dat hier werkt) 

(Poging)

https://www.archieven.nl/nl/search-modonly?mivast=239&miadt=239&miaet=54&micode=25.VLI-O-1879&minr=10297932&miview=ldt

Ze wordt aangegeven door ene Jan Pieter Leendertsen, leeftijd 72 jaar. Hij zou echter geen familie zijn. Jan Pieter Leendertsen heeft nooit bestaan, wel Johan Pieter Leendertsen. Met dezelfde leeftijd. Dat zou betekenen dat het wel degelijk familie is, namelijk haar oom. Op gezinskaarten staat hij tussen haar familieleden, tante en moeder. Johan Pieter Leendertsen is overleden in 1882, dus dat is zeker mogelijk. Waarom zou hij er niet voor willen uit komen dat hij wel degelijk familie is? Als ze wordt aangegeven in 1830, doet dat de vroedvrouw. Ik begrijp dat dat gebruikelijk was bij een kind van een ongehuwde moeder, plus een getuige. Maar liefst 58 uur na de geboorte! Geen woord over een eventuele erkenning van de moeder, noch van de vader, later in haar leven. Nooit. Wanneer je alle feiten die later plaatsvinden op een rij zet, begrijp je dat de vader diegene is die op dat moment nog getrouwd is met haar tante. Haar tante zal ruim tien maanden later komen te overlijden en haar moeder trouwt later met haar weduwnaar. Het is dus duidelijk dat hij ook Jacoba's vader is.

En dan de moeder, die vaak consequent Catharina Johanna genoemd wordt, terwijl het hier om Catharina Hendrica gaat. Bovendien is Jacoba geen 48, maar (net) 49 jaar oud. Haar tante was degene die Johanna Catharina heette, de verwarring zit daar. Kennelijk is de roepnaam een afgeleide van de naam Catharina, dus wisten ze wel dat hij met de naam Catharina begon.

Dag Nienke,

Als ik je verhaal lees, krijg ik de indruk dat je meer nadruk op de gebeurtenissen legt dan ze verdienen... Johan Pieter zal in de wandeling Jan Pieter geheten hebben. En hij hoefde geen identiteitskaart over te leggen bij zo'n aangifte. Iedereen mocht dat doen, tot de buren aan toe, dus de ambtenaar schreef gewoon op wat hem werd opgelepeld. "Geen familie" is juridisch trouwens juist, aangezien Jacoba noch door haar moeder, noch door haar vader was erkend... Dan had zij dus geen familiebanden met hen (en dientengevolge ook niet met verdere familieleden).

Wat die vroedvrouw betreft... ze had het zeker druk. Misschien veel bevallingen tegelijk?  Dan schuift dat aangeven er wel eens een dagje door.

En dat de weduwnaar van tante, die later met moeder trouwt, "dus" de vader is?  Beetje kort door de bocht. (Ik ga nu uit van de manier waarop jij het rapporteert).

@ Petra,

Het verhaal dat Nienke hier plaatst is al veel vaker aan de orde geweest. Het verbaast mij eerlijk gezegd een beetje dat dit verhaal steeds weer opnieuw opduikt.