Ik ben ook nabestaande van  familieleden  die de kant van de Duitsers hadden gekozen. Ik ben onlangs nog in het archief geweest bij het cabr. Nu op dit moment  mag je geen foto's maken( je telefoon moet je opbergen) laptops wordt camera van afgeplakt, beveiliging loopt steeds langs en houdt je scherp inde gaten, ook wordt je aantekeningen map bij afloop doorgebladerd. het is op het hysterische af bijna. Van sommige dossiers mag je weer wel foto's of copieen maken, logica is daarin niet te vinden.  Straks echter is alles openbaar , ook de meest persoonlijke brieven die in dossier zitten. Ik heb op zich geen probleem met openbaarmaking van strafdossiers, maar wel met openbaarmaking en ook digitalisering van ook hele persoonlijke brieven in dossiers. Waardoor moeilijk leesbare dossiers met gemak te lezen zullen worden en ook dus die hele persoonlijke brieven. Ik vind dat schending van de privacy. Ik vermoed ook dat heel veel nederlanders onaangenaam verrast zullen worden, want er zijn naar ik gehoord heb inmiddels bijna 4 miljoen nederlanders die een familielid hebben die lid was van NSB,WA, SS, WaffenSS of aanverwante organisaties. 

Ik ben van mening dat de openbaarmaking van de dossiers een goede zaak is.Want hoezo schending van privacy?Er wordt toch tegenwoordig niet meer negatief gereageerd als je familie bent van mensen, die om wat voor reden dan ook, de kant van de Duitsers hebben gekozen?Dat is de keuze van de betreffende mensen in die tijd geweest en daar kun je als nabestaande geen schuld voor hebben.Dus wat mij betreft is de openbaarmaking alleen maar een zeer goede zaak.Mvrgr.Bert

Ook in een deels aangetrouwd deel van mijn familie is één persoon verkeerd bezig geweest. Hij is veroordeeld, heeft even vast gezeten en dat was het. Geen echt valse dingen gedaan. Ik denk dat zijn kinderen hier last van hebben gehad en dat het hen werd nagedragen. Dat vind ik sowieso fout. Kinderen kunnen niet gestraft, in dit geval buitengesloten worden door de keuze van hun vader.

Inderdaad "daar kun je als nabestaande geen schuld aan hebben..."  en  "kinderen kunnen niet gestraft en buitengesloten worden door de keuze van hun vader".  Maar helaas, toen ooit iemand slechts een enkel appeltje stal, werd dat alle nabestaanden nog duizenden jaren nagedragen.

Hoi Yolanda,

Je hebt goed ingegrepen.

Groet,

Everardus

Ik vraag me af wat er onder "fout" in de oorlog word verstaan. Ik heb een aangetrouwde oom gehad die in Nederland is geboren uit Duitse ouders die in Nederland een bedrijf hadden. Hij en zijn broer werden onder de wapenen geroepen door het Duitse leger. Om zijn gezin niet in gevaar te brengen is hij in Duitse dienst gegaan. Na de geboorte van zijn vijfde kind kreeg hij extra verlof. Zijn schoonfamilie heeft, zonder dat hij en zijn vrouw het wisten, onderduik voor hem geregeld in de Peel. Hij deserteerde en verdween van de wereld en zijn vrouw is stevig aan de tand gevoeld door de Duitsers. Mijn vader zat in het complot maar mijn moeder wist ook van niks. Mijn tante wist van niks en dat bleef zo tot het eind van de oorlog. Niettemin werden hij en zijn gezin uit hun huis gezet en dreigde het bedrijf geconfisceerd te worden. Zijn broer is omgekomen, ik dacht bij Stalingrad. Ja toen bestond het dorp ineens uit bijna louter oorlogshelden. Door grote inspanningen van allerlei bekenden en schoonfamilie is het gezin uiteindelijk gerehabiliteerd. Mijn tante overleed al in 1948. Het gezin had het hart op de juiste plaats

Iedereen mag het weten van alle opa's, maar ik ben bang dat een schandaalblad daar wel mee aan de slag zal gaan. Want dat verkoopt. Latere generaties zijn niet verantwoordelijk voor het handelen van Opa. Uit een oogpunt van historisch onderzoek is het een prima maatregel. Niettemin zullen er onfrisse types zijn die hier verkeerde bedoelingen mee hebben.

Datzelfde herken ik Willem Bakema.. Een buurman verderop was fout geweest. Hij zat jaren vast. Ik ben van 1959 toen had hij zijn straf al uitgezeten, was getrouwd en had kinderen. Ik mocht er eigenlijk geen contact mee hebben. Maar zo ging dat toen. De volgende generatie had er vaak last van. Ik denk dat de openbaring van dit archief geen grote gevolgen heeft. Voer voor genealogen. Een enkel geval zal ophelderend zijn. 

De geschiedenis van mijn familie in de Tweede Wereldoorlog is heel complex. 

Met familieleden in Duitsland heb ik meer dan eens familiealbums gezien die mij ongemakkelijk maken. Familieleden in nazi-uniformen. Meestal vanwege de dienstplicht, waar ze verder ook niets aan konden doen. Voor een enkeling met een legercarrière was dat anders. Die zaten aan hun werk vast.

Er was een familielid die was hoogste officier van de 6. Armee bij de invasie door Duitsland in mei 1940 in West-Europa. En zijn kleindochter in Duitsland is daar door mij achter gekomen en wil daarover niet met mij praten. Ze wil niet eens weten dat we familie zijn, vanwege de schaamte.

 Daardoor kan ik haar niet uitleggen dat haar opa van kleins af aan bevriend was met Wilhelm Canaris, het hoofd van de Abwehr. En Wilhelm Canaris verzamelde vertrouwelingen om hem heen. Samen hebben ze aanslagen hebben beraamd op Hitler, waaronder operatie Walküre. Haar opa stuurde daarvoor vanuit Brussel, spionnen naar Engeland. En heel gek, al die spionnen zijn opgepakt. De onderzeeërs waarmee ze kwamen waren ook getraceerd. Niemand snapte hoe dat kon. Maar niemand wist ook, dat haar opa, al van kinds af aan had gecorrespondeerd met zijn neef in Liverpool. En dat de zoon van die neef in Liverpool, toevallig admiraal was bij de marine en belast was met het opsporen van Duitse onderzeeërs en Duitse spionnen. Op die manier hebben familieleden alles gedeeld met de MI5 en de MI6. Een Duitse hoogleraar, die het mij uitgelegd heeft, noemde het het grootste spionagenetwerk uit WOII.

Ik heb nog steeds familieleden waarvan we niet anders weten, dan dat ze ergens in de bodem van Rusland liggen, als gevolg van hun dienstplicht in het kader van operatie Barbarossa.

In het boek over de bouw van de Bridge on the River Kwai, staat in het voorwoord, dat die brug er niet zou liggen, als er niet de vriendschap was geweest tussen kolonel Toosy en een familielid. Het betreffende familielid heeft in krijgsgevangenschap van de Japanners een kookboek geschreven, terwijl er niets te eten was.

Een familielid heeft Singapore moeten overdragen van Engeland aan Japan. Waarna zijn broer het met het ondertekenen van de vrede in de pacific, Singapore van Japan heeft mogen ontvangen voor Engeland.

Mijn grootouders hebben tijdens WOII twee Joodse kinderen in huis gehad in Brunssum. Brunssum heeft door de Joodse kinderen te verstoppen tussen de gezinnen in Brunssum ruim 200 Joodse kinderen gered.

Maar vele Joodse familieleden hebben het niet gehaald. Mijn achternichtje in New York leest ze tijdens Holocaust memorial day in de synagoge allemaal voor, op dat hun namen niet vergeten worden. Vijf A4-tjes lang. Zelf is zij een bewijs van het falen van het plan van de nazi's.

Duitse familieleden die net voor de oorlog naar Nederland waren gevlucht, werden door de Duitsers gesommeerd te helpen in hun strijd in Nederland, omdat ze Duitse landgenoten waren, die voor die oorlog verder nooit gekozen hadden.

Wat het voor mij duidelijk heeft gemaakt, is dat oorlog een strijd is van broeders. 'Wij', als familieleden streden tegen onze neven en nichten aan de andere kant van de grens. En dat is niet normaal. Daarom, laat de verhalen verteld worden, opdat wij weten.

 

Ik herken dit niet echt. in 1950 geboren als zoon van een ex-SSer herinner ik mij vooral dat ik door mijn ouders meermaals op "Kameradschafts" avondjes van ex-SSers en ex-NSBers meegenomen werd. Dat was steeds flink feest met drank en gelach. Deze feestjes waren in het dorp niet geheim of verborgen maar ik heb er nooit iets over vernomen dat de omgeving er moeite mee had. Ik persoonlijk, als kind in ieder geval heel zeker niet.

Dat kwam later. Toen ik een jaar of 20 oud soliciteerde bij de Rijkspolitie kwam ik moeiteloos door de strenge selectie, maar de politieofficier de de uiteindelijke beslissing nam, wees mij af als kind van een landverrader. Twee jaar later, in militaire dienst, was er voor mij om de zelfde reden geen mogelijkheid om op de KMS of de KMA te komen. Mijn kazernekommandant immers toch een echte kolonel, die interesse aan mijn "zaak" had, heeft nog geprobeerd te intervenieren bij zijn vriend de kommandant van de KMS maar zonder resultaat.

Ik heb de discriminatie dus van de overheid en niet uit de buurt ervaren.

Heb dezelfde ervaring, de promoties niet maar de reactie "die verraad ons niet aan de Russen" die wel. onze vaders waren geen moordenaars, zij vochten voor onze christelijke waarden zoals opgeroepen door vele pastoors. Ik hoop dat mijn bijdrage mag blijven gelezen worden, want dit is de keerzijde van de medaille.

Laatste nieuws:

Dossiers 'foute' Nederlanders niet via zoekmachine en met meer uitleg online (nos.nl)

Mijn naam is Bernard Truijens, geb. op 22-06-1942 te Amsterdam.

In het gezin waar ik als kind ben opgevoed, werd er nooit diepgaand over de 2eWO gesproken; wel wat mijn vader, B.P.S. Truijens, een van de zonen van Jacob Truijens, die achteraf NSB'er bleek te zijn, allemaal had gedaan om de magen van mijn moeder, hemzelf en de kleine Bernard te vullen; de boer op, handelen om voedsel te verkrijgen door verkoop van sieraden en sigaretten. Over opa Jacob geen woord, dat was taboe. Na mijn militaire dienstplicht ben ik - op laag niveau - gaan voetballen bij een bekende Amsterdamse voetbalclub. Daar belandde ik in de totocommissie en hadden we in de bestuurskamer een kast om onze spullen en de lottozegels te bewaren. In die kast lag een boekje met een alfabetisch register van mensen die in de oorlog fout waren geweest; op de laatste bladzijde stonden twee namen, t.w. J. Truijens (mijn opa) en B.P.S. Truijens (mijn vader). Ik schrok daarvan, maar in het begin jaren zestig lag dat nog erg gevoelig en dorst ik dat niet ter sprake te brengen. Via derden heb ik gehoord, dat na mijn opa mijn vader ook lid is geweest. Eind 1942 stopte mijn vader daarmee en bracht hij daarna blaadjes voor het verzet rond, waarbij hij op heterdaad betrapt werd en in de gevangenis aan de Weteringschans te Amsterdam werd gestopt. Een kleine twee weken voor de terechtstelling in 1943 van een aantal gevangen op de Apollolaan in Amsterdam (bekend monument) kwam hij vrij. 

En nu vraag ik mij af, of mijn opa, die toen nog net leefde (overleden IN okt. 1943), dat via zijn contacten bij de Duitse bezetter heeft geregeld; vandaar mijn belangstelling.

Om op de vraag van Stefan te reageren of het wel zo verstandig is zou ik willen vragen, is het verstandig om via de link op zoek te gaan naar namen of is het verstandig om ruchtbaarheid te geven aan deze link? Alle gevangenis archieven zijn in te zien en daar hoor je niemand over. Dus waarom wel hierover. Het lijkt mij een storm in 1 glas water.

Ik woon in Israel, ben getrouwd met een Jood en die weet al alles. Toch is het voor mij heel pijnlijk 

Paar jaar geleden ben ik begonnen met het in kaart te brengen van mijn familienaam. Zo kwam ik erachter dat mijn opa, heb hem nooit gekend want mijn oma was van hem gescheiden in de jaren 50 en hij is een half jaar na mijn geboorte in 1969 overleden ( ik ben van '68). Mijn vader heeft nog nooit over hem gesproken, maar wat ik gevonden heb in het Amsterdams archief werd het mij duidelijk waarom mijn vader nooit over hem sprak. Bij het kadertje beroep stond SS-soldaat. In 2012 is mijn vader overleden en ik ontdekte het een jaar of 4 geleden, dus kan mijn vader niets meer vragen. Ik ben wel reuze benieuwd wat voor informatie er is van mijn opa, die schijnt er wel te zijn maar moest dan daarvoor naar Den Haag. 

Beste Bert de Bruijn, ik heb een verzoek ingediend bij het Nationaal Archief voor inzage van een persoon. Ik moest aantonen dat e persoon was overleden. je moet de naam zoeken en dan kom je uit bij; Justitie/gratieverzoeken toegangsnummer 2.09.71. daarvandaan kan je een verzoek tot inzage vragen. Ik heb alles gewoon kunnen fotograferen. Heb dat uitdrukkelijk gevraagd. Hopelijk heeft u hier wat aan.

Gr.

Ook wel eens aangedacht waarom iemand "FOUT" was of is geworden?

Intressant om ook dat uit te zoeken!

Dat weet ik al lang.

Het ligt veel genuanceerder dan men maar klakkeloos aanneemt.

Zelf heb ik drie ooms gehad die zich bij de Duitsers hebben aangesloten.

Niet vanuit idealistisch oogpunt maar vanwege de armoede.Zij kwamen uit een gezin van veertien kinderen en waarvan de vader overleed toen het oudste kind 12 jaar oud was.

“Fout“ bestaat vlgs mij niet, hooguit dat zij een verkeerde keuze hebben gemaakt.

mvrgr.Bert de Bruijn