Bijgaande foto vond ik in een foto album van Willy van Hutten, op de achterzijde stond hand geschreven wie er op de foto staan:
Van links naar rechts, rond de tafel: Hr. de Kock van Leeuwen, Mevr. Van Galen Last jr., Hr. Sturm, Mama (Francine van Hutten-Hagenaar), Hr. Van Galen Last Sr., Mevr. Sturm, Hr. Vos - man van Mies van Galen Last, Inge Lang, Willy van Hutten (tussen de kaarsen zichtbaar), Mies van Galen Last (getrouwd met hr. Vos), Eng(?) Morra, Mej. Van Voorts tot Zijp, Boy Hofman, Mevr. Ite(?) Van Galen Last, Papa (Alfred Emile van Hutten), Mevr. de Kock van Leeuwen Tante Gees (?)
Mijn tante Willy moet toen 12 of 13 jaar oud zijn geweest. Vermoedelijk een afscheids-diner voor het definitieve vertrek naar Nederland?
Tante Willy (en haar ouders) is/zijn inmiddels overleden en als jongste op de foto ga ik ervan uit dat alle personen genoemd en zichtbaar op de foto eveneens niet meer in leven zijn.
Frank Fransz - 6 nov 2021 - 13:40 (laatst bijgewerkt 7 nov 2021 — 10:30 door auteur)
Dank voor de reacties.
In navolging daarvan heb ik enkele onderzoekjes gedaan en inderdaad een paar namen kunnen terugvinden, evenals naams correcties.
Mijn opa was tandarts in Bandoeng (en voorzitter van het hoofdbestuur van de Nederlands-Indische Maatschappij tot bevordering der Tandheelkunde). Zo ontdekte ik dat er op de foto nog twee tandartsen uit Bandoeng staan: Sturm en Morra.
Mijn grootouders zijn op 1 juli 1939 vertrokken uit Nederlands-Indië met M.S. 'Trianon" (Wilhelmsen Lines) vanuit Soerabaja via Colombo, Aden, Cairo en Athene naar Rotterdam. Nog maar kort daarvoor, maart 1939, werd mijn opa herbenoemd tot voorzitter van eerder genoemde maatschappij en op 15 juni 1939 verscheen een advertentie dat hij zijn auto te koop aanbood.
Minstens acht generaties Van Hutten's leefden in Nederlands-Indië en het intrigeert mij wat de familie heeft bewogen terug te keren naar het vaderland (om ook nooit meer weder te keren); de oudste twee zoons (waaronder mijn vader) werden al een jaar eerder naar kostschool in Zeist gestuurd. Een welvarend bestaan in Bandoeng werd opgegeven, met achterlating van vrienden, huis en een groot deel van de inboedel. Vermoedelijk was de politieke situatie (zowel lokaal als in de gehele wereld) al te spannend en gevaarlijk om in Azië te blijven. De pers was goed georganiseerd en informatie over het politieke wereldtoneel was kennelijk ruim voorhanden. In Europa was het ook niet veilig en de familie overleefde desondanks de Tweede Wereld Oorlog in Nederland, waar na de bevrijding een nieuw bestaan werd opgebouwd.
Om op de foto terug te komen: ik vermoed dat het een afscheids diner zou kunnen zijn geweest in 1939, kijkend naar de leeftijd van de jongste, mijn tante Willy. Jammer, dat ik nooit vragen heb gesteld naar het bestaan van de familie in Indië; er werd ook nooit over gesproken. Gelukkig bezit ik nu enkele fotoalbums waaruit ik iets van dat bestaan kan terughalen en herleiden. Bijgaand een tweede foto van die bijeenkomst.