Begraven in de Stevenskerk Tot het begin van de negentiende eeuw was het in Nederland toegestaan om overledenen in de kerk te begraven. Een graf in de kerk zorgde voor een veel grotere status dan een op het kerkhof.
Als zij een vrij veel voorkomende naam had dan was het veel praktischer om de naam van haar man te noemen. Iedereen in die tijd wist daardoor onmiddellijk om wie het ging.
Wie betaalde voor het graf? Juist, de man, en voor wie was het graf bedoeld? Juist, zijn vrouw (of kind). Dus waarom zou degeen die het geld inde de moeite doen om haar naam te noteren? Het is niet meer of minder dan een kasboek zo te zien met naam van betaler en ten behoeve van wiens begrafenis dat geschiedde.