Met de huidige middelen kunnen we een aardig beeld krijgen van het wel en wee van onze voorouders. Het meest waardevol voor mij zijn in dat opzicht de bronnen waarin onze voorouders zelf aan het woord komen, zoals in notariële en gerechtelijke archieven (van lokale rechtspraak tot aan de hoge raad). Als ik zulke stukken lees dan voel ik me enorm verbonden en probeer ik me voor te stellen wat ik zelf gedaan zou hebben.
Dat gezegd hebbende, denk ik dat het beeld dat we ons van onze voorouders kunnen vormen onvolledig zal zijn. Het "gevaar" is dat we dan dingen gaan invullen om het beeld vollediger te maken en in onze overtuiging voor waar gaan aannemen. Ik probeer me daarvan bewust te zijn in mijn eigen onderzoek.
Het is de balans tussen die twee die ik probeer te houden. En dat lukt steeds better.
Zeker herken ik dat maar al te goed. Vooral met mijn voormoeders heb ik een soort van band gekregen. Weet dat niet zo goed uit te leggen. Ik schrijf verhalen over hun leven en dat romantiseer ik ook een beetje. Verzin wat gezelligs bij de feiten die vaak zo intens droevig zijn. Gezellig is misschien niet het juiste woord en ik doe het ook minimaal. Een van mijn voormoeders ging juist van Amsterdam naar Vorden in Gelderland bij de familie van Westerholt, een deftige familie, werken als dienstmaagd. Uiteindelijk kom ik dan terecht bij Jan Jimmink, die 3 bastaardkinderen heeft bij Anna Maria Dorothea van Lintelo. Soms kom ik pareltjes tegen om over te schrijven. En net als 60 jaar geleden geniet ik van het "iets" vinden en er een soort van opstel van te maken, natuurlijk met plaatjes. Een echte schrijver ben ik niet, maar ik doe het gewoon voor mezelf. En lieve Yolanda, ik heb veel van jou geleerd, bijna alles. Ik was een leek op gebied van Genealogie en nog kan ik heel veel leren, vooral door en dankzij jou. Fijne dag en een vriendelijke groet.
Dank voor je warme compliment Jo, ben ik heel blij mee!
Boeken, (eigen)publicaties, websites » Je voorouders romantiseren - de psychologie van een stamboom