Is er verschil tussen "gewettigd" en "erkend" bij een huwelijk? Kind is nl door de moeder erkend; op de bevolkingskaart staat tevens dat kind door het huwelijk met ...... is gewettigd. Is het dan een kind van de moeder en niet van de gehuwde echtgenoot?

Hier is al vaker over gedicussieerd. Misschien dat de zoekfunctie van het forum die oude draadjes boven water kan toveren? Succes!

Hangt ervan af wanneer het plaatsvond. Zo rond 1900 (ik zou moeten nazoeken welke data precies) had alleen de vader de ouderlijke macht over het kind. Als een kind 'zonder vader' werd geboren, kreeg niet de moeder de macht, maar werd het kind beschouwd als vondeling (dit komt uit een wetstekst. Bijna niet te geloven...). Hoe dat werkte als de familie van de moeder het kind opnam, is me niet duidelijk geworden. Er zal dan wel een man moeten zijn geweest die de voogdij op zich nam. Ergens in de 20e eeuw werd dit beginsel losgelaten en kon ook een vrouw voogd worden van haar eigen kind.

Bij een huwelijk van de moeder, waarbij de stiefvader het (minderjarige? Was toen 23 jaar en jonger, vanaf 1901 21 jaar) kind accepteerde, zal dan het een en ander moeten worden rechtgezet. Waarom een moeder dan opeens wel het kind kon erkennen is me onduidelijk. Het is so wie so lastig om achter de praktische gevolgen van bepaalde wetgeving te komen.....

O ja, nog even dit: Van latere tijden, uit mijn eigen ervaringen met ongehuwd moederschap: toen mijn oudste dochter werd geboren in 2003, kon haar vader haar erkennen: hij was dan bekend als haar vader en zij kon van hem erven. Ook kon hij de geboorte aangeven bij de burgerlijke stand. Hij had niet de ouderlijke macht. Dat moesten we regelen door een bezoek aan de rechtbank met de hele familie. Toen kreeg hij de ouderlijke macht (waarvoor ik overigens ter plekke toestemming moest geven). Volgens mij is dit de equivalent van wettigen. Pikant detail: om dit te kunnen regelen, moesten we niet in het register voor wilsonbekwamen en schuldenaars en dergelijke staan. De naam van dit register is me ontschoten, maar het papier moesten we overleggen). Of mijn dochter in 2003 nog onwettig was, zou kunnen, maar ik denk het niet.

Maar zeker in 1980 en eerder, toen bovenstaande regeling niet kon, kon een vader alleen de ouderlijke macht over het kind verkrijgen door het formeel te adopteren of door met de moeder te trouwen en daarbij het kind te erkennen als het zijne. D.w.z. toen de moeder het kon erkennen.

Zie ook o.m.

https://www.stamboomforum.nl/genealogie/2/53856/0

Er zijn nog meer draadjes over deze materie op het forum. Gebruik daarvoor de zoekfunctie (je kunt de berichten betreffende Indische families /Ned Indië overslaan)

mvg-Ben

N.a.v. erkenning en wettiging even tussendoor het volgende, beste mensen. Je zou zomaar op het Stamboomforum vréémde hulpvragen kunnen lezen in de trant van "wie is nu de echte vader?" (alsof wij zoiets ooit zeker zouden kunnen weten, vóórdat DNA-onderzoek beschikbaar kwam!)  - en nog steeds gaan telkens weer duizenden genealogen hiermee de mist in : wees u bewust van het verschil tussen waarheid / echte ouders en ouders volgens de akten van de burgerlijke stand, dat is niet hetzelfde!

U kent uit vroegere tijden vast wel de kleine bijgekrabbelde aantekeningen van een pastoor in DTB-boeken tot 1811: een bepaalde vrouw kreeg ongetrouwd een baby, illegitima / illegitimus ("huuu! Schande!"), maar heeft wel aan de pastoor verklaard dat ene X de vader is. (Zoals later alleenstaande moeders ondersteuning van de Armenzorg alleen konden krijgen als zij verklaarden wie de vader was, zodat de Armenzorg hulp op hem kon verhalen). Goed, dat moeten we dan maar geloven, uit de tweede hand, dat die moeder het juist heeft verklaard, en dat die pastoor het juist genoteerd heeft. Zekerheid heb je daarmee helemáál niet: vooral als de vrouw zich eigenlijk niet meer herinnert met wie ze allemaal het bed heeft gedeeld, en er maar een slag naar slaat; of wel dènkt het zeker te weten, maar gewoon abuis is, en dus onwillekeurig een foute 'verklaring' aflegt bij die pastoor; of dondersgoed weet wie de echte vader is, maar die wil 'beschermen, uit de wind houden' en dus maar een ander 'aanwijst'; of met die echte vader absoluut nooit meer iets te maken wil hebben, dus ook maar een andere man als verwekker opgeeft. Niet op waarheid te controleren, nooit meer na te gaan: het is maar net hoeveel waarde je aan zo'n verklaring en teboekstelling hecht. - Later, in het Burgerlijk Wetboek, gebaseerd op de Franse Code Civil van Napoleon, kreeg Nederland een degelijke regeling over verantwoordelijkheid voor het kind - en niet per se over kennis van de biologische afstamming, weten wie je echte vader is.

Ook uit een moderne geboorteakte van 2016 kun je niet afleiden wie jouw echte, biologische ouders zijn; het is puur 'status van vader', 'status van moeder'.

Een vader is volgens het Nederlandse personen- en familierecht (dàt is waarmee wij per 1811 'werken' als genealogen, en dat begrip is heel iets anders dan het begrip "de echte, biologische vader"), dus zoals wij hem in de akten van de burgerlijke stand tegenkomen:

- degene die is getrouwd met de moeder van het kind;

- degene die het kind heeft geadopteerd (sinds 1956 in NL mogelijk);

- degene die het kind heeft erkend; en (in onze moderne tijden)

- degene wiens vaderschap gerechtelijk is vastgesteld.

Het erkennen van een kind door een man, in ons personen- en familierecht, is puur een juridische handeling, d.w.z. juridisch het vaderschap op je nemen, juridisch de verantwoordelijkheid voor de opvoeding en verzorging van een kind aanvaarden. Rechtshandeling, géén waarheidshandeling.

De erkenning, hóezeer dat woord "erkennen" u ook doet denken aan "toegeven dat iets de waarheid is" of "verklaren dat iets inderdaad zo is", zegt niets over biologisch ouderschap : het is niet zo dat een erkenner verklaart de echte vader te zijn. Erkenningen in het verleden kunnen dus zijn verricht zowel door 'willekeurige' mannen als door echte vaders (verwekkers). Het is alléén een "op zich nemen van verantwoordelijkheid". Omgekeerd kunt u dus, als u achteraf bij een akte van de burgerlijke stand in een kantmelding / latere vermelding leest dat de heer X het kind Y geboren uit mevrouw Z erkent, ook niet daaruit afleiden / ervan uitgaan dat die heer X de biologische vader van kindje Y is. Een erkenning in een akte "bewijst" daarover niets!

Genealogen werken in principe met bronnen over vaderschap/moederschap volgens het personen- en familierecht - en dat is immers helemáál niet altijd hetzelfde als echte vader of echte moeder zijn, de biologische waarheid. Weest u zich daar altijd van bewust...

Met vriendelijke groet, Dimitri Vlas