Beste forumgenoten,

De Tweede Wereldoorlog in Europa, die miljoenen levens en liefdes en ontelbare hoeveelheden waardevolle gebouwen en cultuurgoed verwoest heeft, laat anno 2013 nog steeds sporen na.

Als genealoog zult u ongetwijfeld vertrouwd zijn met de gevolgen van die oorlog,

vaak ook binnen bepaalde families.

Zwart-wit-contrasten, terwijl de werkelijkheid niet altijd zuiver zwart-wit is, natuurlijk.

De één ziet zijn of haar leven eindigen in een Nazi-vernietigingskamp; de ander overleeft de Holocaust en voelt zich daarom levenslang schuldig (denkt u maar aan de verhalen van wijlen presentator Ischa Meijer!).

Eén familielid weigert om ook maar iets met de Duitse bezetters te maken te hebben, en werkt ze tegen waar dat maar kan, terwijl de ander lid wordt van de Kultuurkamer of als aannemer allerlei bouw-opdrachten aanneemt van de bezetter. Een zus gaat in het verzet en pleegt ijverig bomaanslagen op Duitse commandoposten, waarbij veel hoge SA-militairen omkomen, terwijl haar broer als benepen middenstander in de jaren '30 bij de eerste NSB-leden hoort, en zich later enthousiast ("Duitschland strijdt voor Europa op alle fronten") aanmeldt om soldaat in Duitse dienst aan het Oostfront te worden.

Allemaal binnen families. Allemaal leidend tot onbegrip, haat, verdriet, confrontaties, pijnlijke scheuringen, verlies van contact en domweg "wegzwijgen" van bepaalde familieleden.

Een van de eerste (misschien niet de belangrijkste) van de grote groepen slachtoffers zijn de zogenaamde Bezettings- en Bevrijdingskinderen.

[illustratie: internetsites http://historiek.net/woii/4193-de-verborgen-oorlog-kinderen-van-duitse-militairen- en http://historiek.net/woii/woii-boeken/4194-mijn-opa-was-een-duitser-alex-dekker- ]

- U heeft allemaal weleens gehoord van kinderen die zijn geboren uit contacten van Nederlandse meisjes en Geallieerde bevrijdingsmilitairen (zie het liedje "Trees met haar Canadees"). Familieleden vonden dat maar niets, bemoeiden zich ijverig met hun liefdesleven, gaven commentaar op de "zedenverwildering" bij Amerikaanse of Canadese soldaten ("niet vrijen, eerst netjes trouwen, en zeker niet met hem!") of voelden afgunst dat die de Hollandse meiden "van ze afpakten"; allemaal typisch 30'er-jaren-denken. In veel gevallen was de militair spoorloos zodra er een kind geboren werd, want dat had men natuurlijk nóóit kunnen weten

("Oh! Er komt een kindje!"), en de karavaan trok verder. Contact was moeilijk vanwege de algehele chaos, de militaire haast, de armoe, gebrek aan telefoon (pre-sociale-media), ouders die post onderscheppen. Het meisje werd in de familie met de nek aangekeken, weggezwegen, weggestopt in kloosters voor "gevallen vrouwen" of gedwongen alsnog met een Hollander te trouwen. De alleen gelaten moeder verviel in een traumatisch zwijgen. De Geallieerde militair was vaak onwetend van het feit dat hij vader geworden was; en voor het kind in heel veel gevallen onvindbaar, nu de moeder vaak zweeg.

- Erger nog was de situatie van Nederlandse meiden in contact met Duitse militairen, want die leidde direct tot sociale afkeer (niet altijd onterecht), verwijdering, wegzwijgen en taboes. Het geboren kind kon daar natuurlijk niets aan doen, maar moest ook delen in de afkeer. "Geen vader hebben" op duizenden geboorteaktes, ook hier. Uitstoting van het meisje+baby uit haar familie. Weggestopt worden in tehuizen, nonnen die enthousiast aan baby-roof doen. Moeders die getraumatiseerd zwijgen. Kinderen die worden voorgelogen over hun echte vader, de nazi-militair  - en als ze eindelijk ervan wéten, die niet kunnen vinden.

Al 68 jaar lang, na de oorlog, zijn er kinderen die er onder lijden dat zij, vanwege ellende veroorzaakt door ànderen (Nazi-Duitsland) en meningen/taboes gehuldigd door àndere mensen (families, omstanders, adoptie-ouders, zwijgende getraumatiseerde moeders, enz.) de identiteit van hun echte biologische ouders niet kennen of kunnen leren kennen - ondanks de menselijkheid die wij geacht worden te hebben tegenover de medemens, ondanks artikel 7 van het Internationaal Verdrag van de Rechten van het Kind: "Het kind [...] heeft vanaf de geboorte het recht [...] zijn of haar ouders te kennen".

Die kinderen, na de oorlog, staan vaak eenzaam voor de taak om die identiteit van hun biologische ouders te leren kennen  -  vechtend tegen het eeuwige zwijgen en de taboes van àndere mensen, die hùn levens kapotmaken.

Over dit onderwerp is op donderdag 14 maart a.s. een belangrijke lezing; zie het persbericht van de NGV (dd. januari 2013) op http://www.ngv.nl/Agenda/homepage.php?action=ListItem&site=NGV&frams=y&ident=2536, beeldcitaat (accentuering door mij, DV) :

Einde beeldcitaat.

Goede achtergrondinformatie:

bijvoorbeeld via  https://www.google.nl/#hl=nl&sclient=psy-ab&q=bezettings-+en+bevrijdingskinderen&oq=bezettings-+en+bevrijdingskinderen&gs_l=hp.3...26625.29956.1.30300.15.15.0.0.0.0.107.695.13j1.14.0...0.0...1c.1.5.psy-ab.MHBfUOGWhB8&pbx=1&bav=on.2,or.r_qf.&bvm=bv.43287494,d.d2k&fp=3d2a6a14147ddd9d&biw=1280&bih=661.

Echt een waardevolle lezing!

Met vriendelijke groet,

Dimitri Vlas

Het zijn Nederlandse "meisjes" die met geallieerde miltairen omgingen.

Het zijn Nederlandse "meiden" die met Duitse militairen omgingen.

Geachte heer Mohlmann,

Dat het onderwerp "bezettings- en bevrijdingskinderen" ook anno 2013 nog heftige emoties oproept en als het ware "gevoelig ligt", begrijp ik.  Zolang echter betrokkenen en buitenstaanders maar met respect, empathie en distantie daarmee omgaan, kan het thema uitstekend besproken worden; niets aan de hand.

Bij uw reactie krijg ik echter de indruk van bezorgdheid of bitterheid, omdat die lijkt uit te gaan van het idee dat in mijn bijdrage de jonge vrouwen die met geallieerde militairen omgingen en de jonge vrouwen die met Duitse militairen omgingen elk op een àndere, verschillende manier worden "aangeduid"; met begrippen die voor sommigen misschien een andere "gevoelswaarde" hebben.

Wellicht kan het volgende uw bezorgdheid of bitterheid enigszins wegnemen?

En: 

U ziet dus, als u de tekst van de bijdrage goed leest, dat de begrippen "meiden" en "meisjes"

voor beide groepen jonge vrouwen in dit geval door elkaar heen zijn gebruikt, dus volkomen inwisselbaar. Ondergetekende heeft dus niet in de bijdrage een andere "gevoelswaarde" aan de éne

groep jonge vrouwen of de àndere groep toegekend, door het gebruik van de aanduiding "meid" of "meisje"; deze aanduidingen zijn met dezelfde "gevoelswaarde" toegepast.

Dus, mijnheer Mohlmann, ik hoop dat hiermee eventuele bezorgdheid of bitterheid aan uw kant is weggenomen.

Als u iets dergelijks heeft willen suggereren over mijn tekst, dan is er ruimte voor een "sorry" van u...

en als u de tekst gewoon niet zo goed gelezen heeft: nou ja, dat kan iederéén gebeuren, mij ook.

Met vriendelijke groet,

Dimitri Vlas