Ik ben in mijn onderzoek naar de familienaam Doué/Douwé etc de laatste week erg geholpen door Paul (vap)met aktes uit parochieregisters van Brussel.

Opvallend hierbij is dat bij overlijden vermeld wordt "begraven" en de naam/datum van de persoon.

Mijn vraag aan forumleden is?

Betekent dit dat er geen vermelding van de personen is gemaakt van het overlijden.

BVD

Arie,

dat verschilt per plaats en tijd. In het geval van de Notre Dame uit Brussel is er een begraafboek bewaard gebleven, maar er zijn ook boeken, waarin de pastoor het overlijden noteerde, eventueel vergezeld van de datum van begrafenis. Er waren simpelweg geen regels voor.

Een begrafenis was natuurlijk een plechtigheid, dus het ligt meer voor de hand, dat een pastoor die noteerde, hoewel een begrafenis strikt genomen geen sacrament was.

In veel plaatsen zijn begraafboeken bijgehouden, omdat er voor het begraven moest worden betaald. Tegen het eind van de 18e eeuw was in Nederland het ook steeds vaker gebruikelijk, dat er belasting werd geheven bij een begrafenis of trouwerij, daar zijn ook boeken van, de zgn. impostregisters, ook wel gaarders genaamd. De meeste mensen konden die belasting niet opbrengen, maar hun namen zijn gelukkig wel genoteerd.

DTB, doop-trouw-begraven, de naam zegt het eigenlijk al. Soms vind je de overlijdensdatum terug in bijvoorbeeld een boedelscheiding, maar zoals Jan al aangaf, het begraven werd geadministreerd, niet het overlijden. !Bij katolieken vind je vaak ook anneer ze " bediend" zijn geworden, vaak overleed men kort daarna.

"vaak overleed men kort daarna"

Maar niet altijd

Ik ben mensen tegengekomen, die 50 jaar, nadat ze het H.Oliesel hadden ontvangen, nog vrolijk rondliepen. Sommige pastoors namen het zekere voor het onzekere, en bedienden er flink op los...
Maar meestal staat later achter de inschrijving genoteerd: obijt (overleden)

Duidelijke uitleg, met dank hiervoor.

Het Concilie van Trente verplichtte op 11 november 1563 de parochiepriesters om doop- en huwelijksregisters aan te maken.

Begraafboeken waren niet verplicht in het begin en het  was meer een document voor de pastoor zelf . Daarom is er vaak de vermelding van datum van begraven , niet altijd de  datum van overlijden.( cfr aanbreng Jan) Soms werd enkel de naam van de overledene vermeld zonder meer .Sommige pastoors vermelden wel overlijdensdatum of relaties met de overleden persoon vb kind van ; echtgenoot of weduwnaar .In sommige begraafboeken vermelde de pastoor ook waaraan de persoon was overleden. Het is dus zeer uiteenlopend .Tevens bestonden er verschillende tarieven hoe men werd begraven. In de kerk , op het kerkhof, met hoge baar of lage baar,  met luiden van klokken enz; Deze gegevens zijn niet altijd weer te vinden in de begraafboeken.

Dus geen vaste regel.
Voor de katholieke kerk waren het huwelijk en het doopsel het belangrijkste  ( zie aanbreng Jan met betrekking sacrament ) Dus niet het begraven.( Heb ooit eens een straffe uitspraak gehoord dat het voor de pastoor belangrijk was de zieltjes te winnen van gehuwden en geborenen . Het zieltje van een dode was voor hem niet meer belangrijk)

MVG-Paul

Weliswaar is de vraag al beantwoord, maar het is toch wel aardig om te vertellen, dat sommige pastoors niet alleen maar een lijst namen aanlegden. De pastoor van Heijthuijsen schreef bij veel overledenen complete verhalen over welke ziekte zij al dan niet hadden gehad, maar ook allerlei beschrijvingen over wat voor persoon de overledene tijdens zijn leven was geweest, wat voor karakter hij had, etc.

Ik kwam er in Duisland ook een keer een tegen die meedeelde dat het echtpaar na50 jaar huwelijk kort na elkaar was overleden, helaas voor de pastoor hadden ze geen " blijvende geboorte" achtergelaten.

Zo zie je maar dat een bepaalde vraagstelling ook kan lijden tot vermelding van kennisgeving. Ben er blij mee.